Eon

Imię i nazwisko:
Jego prawdziwe imię to Ieyasu Sanjiro. Z racji tego, że cesarski ród został okrzyknięty zdrajcami, Ieyasu przybrał nowe, fałszywe imię, którym się posługuje, aby nie zdradzić swojej prawdziwej tożsamości. Obecnie posługuje się zatem mianem Tokuda Eon .
Wiek:
Młody, niczym Bóg, dwadzieścia siedem lat.
Profesja:
Cesarstwo
Status:
Książę
Wygląd:
Mężczyzna ten mierzy sobie sto osiemdziesiąt osiem centymetrów. I trzeba przyznać, że jak na Japończyka to naprawdę całkiem niezły wynik, jednak… tkwi tutaj pewien haczyk. Jego matką nie była Japonka. Ieyasu jest synem cesarza i konkubiny, pochodzącej z Europy (acz to inna historia). W jego rysach twarzy łączą się cechy azjatyckie oraz europejskie. Włosy dłuższe, sięgające ramion, odziedziczył po ojcu. Są więc typowo japońskie, czarne, lśniące, proste i zdrowe. W świetle mogą wydawać się nieco jaśniejsze, wpadające w odcień granatu. Po matce natomiast, odziedziczył jasnobłękitne źrenice, które wyraźnie odróżniają go wśród całej masy Japończyków. Temu nie będzie trudno go odnaleźć, bo rzuca się przez to w oczy. Blada, królewska skóra, którą nie da się pomylić z żadną inną. Zresztą, już po samych rysach twarzy można stwierdzić, że mężczyzna ten pochodzi na pewno z arystokracji. Czysta, błękitna krew. Całą jego twarz dopełnia mały, odpowiedni nos oraz wąskie, miękkie wargi.
Sylwetka szczupła, wyćwiczona i wytrenowana przez lata ćwiczeń z bronią białą. Można nawet wyczuć charakterystyczne mięśnie klatki piersiowej oraz brzucha czy ramion. Ma także znamię. Matka nieraz mu powtarzała, że znamię to charakterystyczne jest dla bogów, a jak wiadomo cesarz jest bóstwem. Należy mu się szacunek i oddanie. Znamię przybiera kształt tygrysiego pazura i znajduje się na lewym ramieniu.
Eon charakteryzuje się stanowczym, ostrym spojrzeniem, jakby zawsze karcił młodsze rodzeństwo. Odkąd opuścił cesarski pałac, starał się wyglądać i zachowywać jak zwykli ludzie, jednak nie bardzo mu to szło, ciągle zdradzając się swoim obyciem.
Charakter:
Stanowczy, nie cofnie się przed niczym. Nie da się ukryć, że lubi smak władzy, ale nie jest nią zaślepiony. Nie zamierza poświęcać własnego rodzeństwa, byle tylko zdobyć tytuł cesarski. Nieco wcześniej, nim doszło do wielu przykrych spraw, morderstw oraz oszczerstw względem jego rodziny, był radosnym młodzieńcem, może nieco zbyt beztroski. Wszystko się zmieniło z chwilą nagłym wypadków sprzed miesiąca. Dojrzał. Dorósł. Zmienił się całkowicie, przestając być dzieckiem. Zrozumiał, że będzie musiał przejąć pewne obowiązki i zająć się siostrami niezależnie od tego, czy będą tego chciały czy też. Nie można zaprzeczyć, że jest odważny i przepełniony chęcią mordu, gdy popada w szał przy walce. Po ostatnich wydarzeniach, Eon stał się nieco bardziej oschły, zamknięty w sobie i przepełniony goryczą. Obsesyjnie pragnie odnaleźć mordercy swojego ojca.
Umiejętności:
1. Kaligrafia
2. Dyplomacja
3. Taktyka
4. Sztuka posługiwania się bronią sieczną/tnącą
Ciekawostki:
- drugi w kolejności brat
- opuścił pałac na prośbę swojego starszego brata
- jest synem konkubiny, pochodzącej z odległej krainy (której nie pamięta, mimo że matka ciągle mu to wałkowała)
- większą wagę przykuwał do doskonalenia się w kunszcie taktyki wojennej, niż samego wojowania
- ma słabość do wesołych kobiet, sake oraz literatury, sekretnie pisanej przez płeć piękną
- dominator, od słabszych wymaga szacunku
- uważa się z boga, bowiem w jego żyłach płynie cesarska krew
- przywiązany do rodziny, wbrew pozorów

Historia:
Jak już wiadomo urodził się w Edo, w rodzinie cesarskiej, z łona kobiety, pochodzącej w Europie. Do dziś nie wie, jakim cudem trafiła do haremu ojca, nigdy jakoś nie pytał o takie sprawy. O pewnych rzeczach po prostu nie wypada dyskutować.
Od dzieciństwa najbardziej był przywiązany do swojego starszego brata. To od niego uczył się tego, jak należy być dobrym władcą. Nie chciał czerpać przykładu z ojca, który jego zdaniem popełniał wiele błędów. Eon był rozpieszczany przez matkę, jako jedyny jej syn. Niestety, po jego narodzinach nie mogła mieć więcej dzieci, więc cesarz stracił nią zainteresowanie, skupiając swą uwagę na synu, jakiego mu powiła. Eon, mimo bycia synem jedynie konkubiny, był księciem i szybko zjednał sobie rodzeństwo jak i przychylność ojca.
Chłopak spędzał dnie głównie na nauce fechtunku oraz taktyki. Sam z siebie, większą uwagę przykuwał do taktyki i dyplomacji, niż władania chociażby kataną. Wiedział jednak, że jako książę nie mógł zaniedbać i umiejętności walki. Cóż by był z niego za książę, gdyby nie miał zielonego pojęcia o walce, a wysyłał samurajów na wielkie bitwy?
Noce natomiast spędzał na zabawie. Cichaczem, byle tylko nikt nie spostrzegł, że książę opuszcza pałac, udawał się na miasto, do herbaciarni, do gejsz i ich towarzystwa. Przesiadywał tam bardzo długo, nieraz do bladego świtu. Nigdy oczywiście nie zdradził swojego prawdziwego imienia ani statusu. Nie krył się jednak z bogactwem, co mogło być nieco nieroztropne. Trwonił swój czas, jaki powinien poświęcać na odpoczynek.
Czas sielanki wreszcie minął przez zamach stanu. Eon wraz z rodzeństwem musieli opuścić pałac, żeby i oni nie padli ofiarą. Eon opuścił pałac w ubraniu zwykłego samuraja. Musiał uważać na swoje oczy, które przyciągały uwagę nieproszonych gości. Sam nie był do końca pewien czy dobrze postąpił, zostawiając brata samego w pałacu. Niedługo po tym, doszła go wieść i o jego śmierci. Poza tym, pozostałe rodzeństwo także było poszukiwane. Zrozumiał, że musiał wrócić do pałacu, by przerwać wreszcie tę falę nieszczęścia i odnaleźć pozostałe rodzeństwo. Miał nadzieję, że odnajdzie ich żywych.
I właśnie wrócił ponownie do Edo…